เฃ้าวันเสาร์ที่ 27 มิถุนายน 2552
กาเฟ่หายไปจากบ้าน! ยังไม่ตกใจ พยายามทำใจให้สงบและเรียกหา เดินหา ลงไปไล่เรียกหาตั้งแต่ชั้นล่างจนถึงถนนในซอยเผื่อว่ามันจะเดินสะเปะสะปะไป แต่ยังไงก็ไม่เห็นวี่แววของเจ้ากาเฟ่ตัวแสบเลย ไม่รู้จะไปหาที่ไหนอีกแล้วจนตอนนี้ เกือบ 24 ชม.แล้วที่น้องหายไปจากบ้าน
มันไม่เหมือนจะมีอะไรทำให้กาเฟ่หายไปได้ น้องเขาก็รักบ้าน ไม่กล้าออกไปเที่ยวไหนไกลๆอยู่แล้ว ตอนกลางคืนปกติก็จะเปิดช่องประตูแมวไว้ให้กระโดดออกไปวิ่งเล่นที่ทางเดินหน้าห้อง ทั้งก๋องก๋อยและกาเฟ่ต่างก็ไม่เคยไปไหนไกล อยู่กันแค่หน้าบ้าน เมื่อคืนก็เปิดไว้ตามปกติ น้องเขาก็เล่นซนไปตามธรรมชาติ แต่เสียงเงียบหายไปเมื่อค่อนรุ่ง เราก็หลับๆตื่นๆ ไม่รู้ว่าอยู่ไหน พอก๋อยมาปลุกตอนเช้า เราก็ลุกมาทำอาหารให้ทั้งสองจาน แต่เรียกกาเฟ่เท่าไหร่ ก็ไม่มา คราวนี้เลยมั่นใจว่า ต้องมีใครอุ้มไปแน่ๆ ทำไมถึงอยากได้ของๆคนอื่นกันนักนะ คนพวกนี้เป็นโรคจิตหรือยังไง คนหรือสัตว์เลี้ยงที่อยู่กับเจ้าของ เจ้าของเขาก็ต้องรักต้องหวงมากอยู่แล้ว คนที่สามารถมาแย่งของรักของคนอื่นไปได้เนี่ย จิตใจคงลงไปอยู่ที่จุดต่ำสุดแค่ระดับฝ่าเท้าได้แค่นั้นเอง !
ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องคุ้มครองกาเฟ่ตัวน้อยของแม่ด้วยเถอะ ตอนนี้ฝนเพิ่งจะซาไป เวลาฝนตกหนักทีไร กาเฟ่มักจะกลัวและหาที่หลบเสมอ ถ้าเราอยู่ด้วยก็จะโดดมานั่งบนตักตลอดขอให้กอด แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าลูกแม่จะไปอยู่ที่ไหน ทำยังไงตอนที่ฝนตกหนักลมแรง ขอให้กาเฟ่ของแม่หาทางกลับบ้านเรามาได้โดยเร็วด้วยเถอะนะ แม่คิดถึง...
